یاد بگیریم که زیبایی را در داشتن چیزهای معمولی ببینیم و بدانیم که داشتن این نعمت موهبتی بزرگ است .
یاد بگیریم که به زیبایی ها فکر کنیم نه به زشتی ها.
یاد بگیریم زندگی در زمین را بعنوان کلاس درس در نظر بگیریم.
یاد بگیریم که راهی را انتخاب کنیم که ما را به آرامش درون برساند.
یاد بگیریم که تحت تاثیر فکر دیگران نباشیم و به ندای درون گوش کنیم .
یاد بگیریم که زیبایی های انسان نه با چشم ها، بلکه با قلب ها رویت می شود.
یاد بگیریم که بخشیدن و بخشایش بیشتر از گرفتن بار آور است .
یاد بگیریم که به دیگران تبسم کنیم ، زیرا موجب شادی آن ها می شویم .
یاد بگیریم که مهربانی زبانی است که لالها می توانند با آن سخن گویند، ناشنوایان آن را بشنوند و همگان آن را می فهمند.
یاد بگیریم که خوشحالی در آن چه داریم یافت نمی شود ،بلکه در خود ماست .
یاد بگیریم که نمی توانیم بر دیگران سلطه داشته باشیم ، بلکه آن ها مالکان روح خود هستند.
یاد بگیریم که از شخصی که برتر است ، متنفر نباشیم ، بلکه از نفرت بیزار باشیم.
یاد بگیریم که از موفق بودن دیگران لذت ببریم .
یاد بگیریم که مساعدت دیگران شادی می آورد ، نه سرکوب آن ها.
یاد بگیریم که در قضاوت دیگران تامل کنیم و بدانیم که هر کسی دارای صفات نیک و بد است .
یاد بگیریم که قدردانی وشکر ارزشمند می باشد.
یاد بگیریم که ارزش زندگی به لحظاتی است که وقف زدودن اشک ها و لمس قلب ها کرده ایم نه سال هایی که به اندوختن ثروت سپری شده است .
یاد بگیریم که شاد باشیم ، زیرا از نعمت های فراوانی برخوردار هستیم.